Θέατρο. Γαμήλιο εμβατήριο. Θεοφανω΄. Θωμάς ο δίψυχος

Γαμήλιο Εμβατήριο - Τέταρτη Πράξη

«[...]

ΑΝΘΟΥΛΑ Κάθισε, Αδριανέ... κάθισε. Και νάσαι ήρεμος. Πάνω απ' όλα να τι χρειάζεσαι: Ηρεμία.

ΑΔΡΙΑΝΟΣ Μα την ψυχή μου! παύω να σας καταλαβαίνω.

ΑΝΘΟΥΛΑ Κάθισε. Ναι, χρειάζεται σου λέω ηρεμία. Να προσμένεις το γραμμένο με τα χέρια σταυρωμένα, χαμογελαστός. Τι ωραιότερο υπάρχει από τούτο; Μπορεί να μας παρεξήγησες λιγάκι, καθώς το λες, όχι όμως κι' ολότελα. Ο χαμός της Μαρίνας είταν ένα δυστύχημα μεγάλο, αυτό ειν' αλήθεια, όμως ο αέρας εδώ-μέσα αλάφρωσε. Ναι, ναι, άκου με που στο λέω. Ο αέρας αλάφρωσε. Είμαστε, όλες εμείς οι άλλες, τα στεκάμενα νερά. Η δική της η παράφορη θέληση έχυνε πάνω μας έναν ανήσυχο αέρα. Ξυπνούσε πόθους, όνειρα, φαντασίες. Μας ανάγκαζε να ονειρευόμαστε, κατάλαβες; κι αυτό είτανε κακό. Ποιος ο λόγος να ονειρεύεται κανένας; Καλύτερος ο ύπνος, ο βαθύς, ο ασύνειδος.

ΑΔΡΙΑΝΟΣ Ω, Θέ μου !

ΑΝΘΟΥΛΑ Η Λεμονιά άφησε το περίστροφο ακριβώς εκεί που τόχε βρει: μέσα στο βαλιτσάκι της Μαρίνας. Βέβαια, δεν το περίμενε στην αρχή πως το πράγμα θα γινόταν έτσι γρήγορα. Σαν το κατάλαβε όμως, δεν έκανε τίποτα για να το εμποδίσει. Έκλεισε την πόρτα μπροστά μας και στάθηκε να περιμένει. Στα μάτια της έβλεπες πως βαθειά μέσα της, το ευχόταν. Σταθήκαμε όλοι σαν υπνωτισμένοι. Μας ξύπνησε η πιστολιά.

ΑΔΡΙΑΝΟΣ Ελάτε, πάψτε τώρα να θυμόσαστε.

ΑΝΘΟΥΛΑ Μπα! Θέλοντας και μη θα πάψω. Γιατί να βιαστώ; Έρχεται έτσι κι' αλλιώς μια μέρα όπου παύουμε να θυμόμαστε. Να, κοίταξε: Τόδες πολλές φορές τούτο το σπίτι έτσι φωτεινό, χαρούμενο, λιοπερίχυτο; Έξω η άνοιξη, μέσα ένα άσπρο στρωμένο τραπέζι. Δεν είναι σαν προμήνυμα κιόλας της λήθης; [...]»

(Από την έκδοση)