Ο Νίκος Ακριβογιάννης και η δίκη των αεροπόρων

Το καλοκαίρι του 1953 ο μελλοθάνατος Νίκος Ακριβογιάννης εκλιπαρούσε τις αλβανικές αρχές, με όσα ψυχικά αποθέματα του είχαν απομείνει, ύστερα από ενάμιση χρόνο οδυνών στα κρατητήρια της αλβανικής αντικατασκοπείας, στις μεταγωγικές φυλακές, στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και εγκλεισμού στα κελιά απομόνωσης, να του επιτρέψουν να μιλήσει δημόσια στο αλβανικό ραδιόφωνο, προκειμένου να αποκαλύψει όλη την αλήθεια και να αποσαφηνίσει τη θέση του. Το ίδιο κείμενο επιθυμούσε να αποστείλει και στην εφημερίδα "Μάχη" η οποία, φρονούσε, θα δημοσίευε τον λόγο του αυτουσίως. Τόσα μυθεύματα, μισές αλήθειες, χαλκευμένες κατηγορίες και κραυγαλέες συκοφαντίες είχαν ειπωθεί εις βάρος του, ερήμην του, δίχως να έχει καμία δυνατότητα να τις ανασκευάσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Οι αλβανικές μυστικές υπηρεσίες και, γενικότερα, οι αρχές της Αλβανίας, μειδιούσες ειρωνικά, αρνήθηκαν. Άλλωστε, δεν είχαν κανέναν λόγο να το κάνουν. Είχαν εκμαιεύσει ό,τι ήθελαν από αυτόν, ασκώντας όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα. Τώρα πια, δεν ήταν, παρά ένα ερείπιο, χωρίς καμία αξία δεν ωφελούσε κανέναν.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)