Δρυς Λαλέουσα. The speaking oak (Δίγλωσση έκδοση)

Η ποίηση

Α! η ποίηση. Τι υπέροχη τέχνη που τη διαβάζουν

στα σαλόνια.

Κι οι ποιητές πάλι, οι κακόμοιροι που τους καλούν

σε δεξιώσεις.

Ο στίχος, η ρίμα, η λύτρωση, η εκτόνωση.

Αλλά και η ποίηση, αδελφοί, που είναι κύμα βουερό

κι αστροπελέκι μέγα.

Και η ποίηση που ζητά εδώ και τώρα ανάκαμψη του κόσμου.

[Από την έκδοση]

Poetry

Ah, poetry! What an exquisite art read by people

in salons.

And then poets! Poor fellows invited

to receptions.

Verse, rhyme, redemption and release;

even poetry, brothers, the roaring wave,

and great thunderstorm.

And then again poetry that demands for the world to reverse, here and now.

(From the publisher)

«Σε συνομιλία που είχα με τον Γεώργιο Γεωργάκη εξέφρασα την άποψη ότι στην ποίησή του υπάρχει ένα δυνατό προτρεπτικό στοιχείο, δηλαδή κάτι σαν αυτό που υπάρχει στην ποίηση του Τυρταίου και του Σόλωνα, και συμφώνησε μαζί μου. Τα ίχνη των αρχαίων Ελλήνων λυρικών ποιητών εκδηλώνονται με μετριοπάθεια. Ο ποιητής γεννήθηκε το 1945, τέσσερα χρόνια πριν από το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Υπάρχει όμως στο έργο του ο απόηχος αυτού του πολέμου. Στα ποιήματά του δεν απουσιάζει ένα έντονο ερωτικό στοιχείο. Και όμως η λέξη έρωτας είχε εξαφανιστεί από την ελληνική λογοτεχνία και από το τραγούδι. Μας ήλθε στην Ελλάδα και πάλι κυρίως μέσω του γαλλικού ρομαντισμού.

Το ποιητικό έργο του Γεωργάκη δεν έχει περάσει απαρατήρητο. Η Χρυσούλα Σπυρέλη, διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων γράφει: «Ο Γεωργάκης έχει στα κύτταρα της πολιτισμικής του μνήμης την οικειότητα των λέξεων της γενέθλιας γης, στοιχείο της συνεκτικότητας και της επικοινωνίας των τοπικών κοινωνιών. Πρόκειται για φράσεις που μεταγράφονται στον ποιητικό του κώδικα, γεννούν συνειρμούς και αποτυπώνουν την εμμονή του να απευθυνθεί στο άτομο και στο σύνολο του παραφρονούντος κόσμου» (παρουσίαση της ποίησης του Γεώργιου Γεωργάκη σε αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου Αγρινίου, 16 Μαρτίου 2016).»